در نگــاه تو بود قدر دو دنیـــا، روضه

در نگــاه تو بود قدر دو دنیـــا، روضه

مانده از نسل قدم های تو برجا، روضه

جیره ام را بدهید از قِبَل آتش دل

تا کنم با جگری سوخته  برپا، روضه

آب را گِل نکُنید

آب را گِل نکُنید

شاید از دور علمدارِ حسین

مشکِ طفلان بر دوش

زخم و خون بر اندام